Als de voortekenen niet bedriegen dan staat er vandaag wederom een hoogtepunt van onze trip op de rol. We gaan vandaag Wadi Shab bezoeken. Een wadi is een rivierendal in droge gebieden dat voor het overgrote deel van het jaar droog staat. Alleen tijdens het regenseizoen of een onverwachte stortbui stroomt er veel water door een wadi. Je ziet daarom in Oman veel bruggen waaronder een droge rivierbedding loopt. Deze bruggen zijn er omdat er dus op die punten kleine delen van het jaar rivieren onstaan die hun oorsprong vinden in de bergen. Het ontstaan van zo'n rivier kan vrij onverwacht gebeuren en kan daarom zeer gevaarlijke stortvloeden, ook wel flash floods genoemd, veroorzaken. Hierbij zijn in het verleden regelmatig reizigers om het leven gekomen. Het is alsof je ineens een tsunami tussen de bergen op je af ziet komen. Om deze reden mochten we vorig jaar in Jordanië tijdens het regenseizoen daar de wadi's niet betreden.

We zetten Google Maps aan en we hebben een kleine 5 kwartier voor de boeg. Na een half uur rijden zie ik een bord met Wadi Shab rechtsaf. Dat kan bijna niet, Maps geeft aan linksaf over een kilometer of twee. We rijden linksaf weer een soort geitenpad op en ik zeg: "Ah gadver, niet weer. Hier heb ik echt geen zin in". Aan het begin van het pad komt een man in een Toyota pick-up wild toeterend in tegengestelde richting onze kant uit. We stoppen en draaien om. Hij klimt uit z'n auto, tilt wat stenen uit de achterbak en komt onze richting uit. We vragen naar Wadi Shab en hij wijst de kant uit waar we vandaan komen en trekt aan het hendel van de achterdeur. Omdat wij met de gedachte leven dat we nog een stuk verder moeten rijden, weigeren we hem de lift, excuseren ons en rijden terug naar het bord eerder op de weg.

Aangekomen bij het bord nemen we de afslag en na wat onzeker rondrijden in de eerste versnelling zien we opeens de parkeerplaats naar Wadi Shab. We parkeren de auto, doen nog even een plasje en stappen in het bootje dat we moeten nemen om naar de overkant van de rivier te komen. We voelen ons nu toch wel schuldig tegenover die man die ons blijkbaar echt naar de goede plek wilde brengen, sorry lieve meneer!

Aan de overkant gekomen beginnen we aan de hike richting de poeltjes en de grot die richting de oorsprong van de wadi moeten liggen. Het is ongeveer 30-45 minuten lopen en waar het begin wat rommelig oogt met buizen en elektriciteitsdraden kom je na een minuut of 10 in een Efteling-achtige omgeving. Het is zo mooi dat het niet echt lijkt. Dat gevoel hadden we in Petra ook al.

Uiteindelijk komen we bij 3-4 poeltjes van een meter of 30-40 lang waar je doorheen moet zwemmen om bij de grot te komen. Het doet aan als een oase en het uitzicht is ongelofelijk. We kijken elkaar regelmatig vol verbazing aan over hoe mooi het hier is. Tot slot moeten we bij de laatste poel tussen een hele nauwe doorgang zwemmen om binnen in de grot te komen. Binnenin de grot hangt een touw waaraan je omhoog kunt klimmen om van een soort glijbaan te kunnen springen of verder kunt klimmen om van een rots te springen, het water in de grot is namelijk ontzettend diep. Het is heel onwerkelijk en doet aan als een Centerparcs wildwaterbaan maar dan op natuurlijke wijze ontstaan. We klauteren allebei omhoog en nemen een goede verkoelende jump.

Na wat rondhangen in de grot besluiten we langzaamaan terug te gaan. De zon is langzaam over rivierbedding getrokken waardoor het grootste deel van de Wadi in schaduw is gehuld, hetgeen ook weer een heerlijk verkoelend effect geeft. Hierdoor ziet de terugweg er voor je gevoel ook weer heel anders uit. Na een uurtje of 3-4 lopen, zwemmen en relaxen in de wadi pakken we het bootje weer terug naar de parkeerplaats. Weer even een plasje en we stappen in de auto richting de Bimmah Sinkhole.

De Bimmah Sinkhole is een krater die op natuurlijke wijze is ontstaan en waar ook een uit de bergen afkomstige waterpoel is ontstaan dat als een soort zwembad fungeert. Hieromheen is een grote speeltuin gemaakt om het geschikt te maken voor een dagje uit. Het is dat het op de route richting Muscat lag en het was mooi om even te zien maar we zouden er niet voor zijn omgereden. Op de terugweg richting de auto belt Anne met de kids. Noah wil even laten horen dat hij mijn naam kan zeggen. "Wie is dat?", vraagt Anne. "Bart", zegt Noah...Hij blijft het zo vaak schreeuwen dat ik begin te geloven dat hij mij aan het pesten is ?.

Wat rest is een rit van anderhalf uur terug richting Muscat en die gaat prachtig langs de kust en door de bergen. Tegen de achtergrond van een ondergaand middag zonnetje is Oman op z'n mooist. En waar we vooral kamelen vanaf de weg in de verte hebben gezien, boffen we hier en treffen een kudde overstekende kamelen. De kamelen begroeten ons vriendelijk en steken bijna de koppies door het raam. Wat een majestueuze beesten om van zo dichtbij in het wild te zien. Als kers op de taart benaderen we Oman vlak voor zonsondergang vanuit hoog in de bergen. Het uitzicht dat dit geeft zal niet snel van ons netvlies verdwijnen. "Wow", zeggen we in koor. Vanuit deze hoogte de "Witte Stad" binnen rijden geeft echt een ongelofelijk aanzicht.

We boeken 4 nachten in het hotel waarin we zijn begonnen omdat dit hotel zo ontzettend goed is bevallen, lekker met ontbijt. We dineren ook lekker in het hotel zodat we de deur niet meer uit hoeven. Wat een heerlijke trip tot nu toe. De komende dagen staan in het teken van relaxen en tot rust komen, met nog wat kleine dingetjes op het programma in Muscat.